.
.
.
Λιγες ωρες πριν ξαναγυρισω στη δουλεια μετα απο αναγκαστικο διαλειμμα ενος μηνα σχεδον – ειπα να γυρισω τη blogοσφαιρα λιγο καλυτερα απο οτι συνηθως και επεσα πανω σε 2-3 συνανθρωπους μας που εχουν αλλη αποψη για την καθημερινοτητα.

Δεν ειμαι ο τυπος που κριτικαρει γενικα ουτε εχω να πω κακη κουβεντα για οσα με ενοχλουν (και ειναι πολλα) στη “γειτονια” μας – απλα δεν ταυτιζομαι παντα με τους ρολους και το υφος που συναντω εδω.

Εκτος λοιπον απο το να κριτικαρουμε, να μελαγχολουμε, να τσακωνομαστε και να φιλιονουμε μπορουμε παντα και να γελαμε διαβαζωντας κατι -ειδικα αν αυτος που το γραφει δεν προσπαθει πολυ για να το καταφερει – ισως γιατι το ζει στα αληθεια.

Ψαχνωντας λοιπον το Phigita (ας πουμε, ενα αλλο Μονιτορ) επεσα πανω στον Firfiri και μετα επεσα και απο την καρεκλα μου…το παλληκαρι χωρις να πω οτι συμφωνω με οτι γραφει εχει αυτο το κατι που σε κανει να σκας στα γελια χωρις να το πολυσκεφτεις. Και χωρις να ασχολειται με τα των blog – ειναι κατι αν οχι ξεχωριστο -τουλαχιστον πολυ σπανιο.

Και εκει που προσπαθουσα να σταματησω το γελιο ψαχνωντας κατι αλλο – βρηκα ενα blog φτιαγμενο απο ενα παιδι.

Μιλαω για μαθητη δημοτικου – ενα παιδακι που γραφει για αυτα που μαθαινει στο σχολειο για αυτα που του κανουν εντυπωση γιαυτα που νομιζει (πολυ σωστα) οτι εχουν αξια.
Και το κανει πολυ καλα – Links, παραπομπες, επεξηγησεις – αλλος κοσμος διαφορετικος.

Πριν πει κανεις “ε αντε βρε στοκο πες το url” να πω οτι δεν το γραφω – δεν μπορω να παρω την ευθυνη – και κακως γραφω γιαυτο εδω αλλα δεν μπορω να κρυψω την εκπληξη που μου αφησε η ανακαλυψη οτι υπαρχουν και μικρα παιδια αναμεσα μας.

Δεν ξερω τι σκεφτονται διαβαζοντας τα ποστ μας (στο Μονιτορ ή οπουδηποτε αλλου) δεν ξερω καν αν πρεπει να ειναι εδω ή αν πρεπει να μας απασχολησει περισσοτερο το θεμα ουτε εχω καμια διαθεση να πεταξω μπαλακια και τυψεις σε καποιους για οσα γραφουν (γραφουμε) εδω. Απλα ξαφνιαστηκα (πολυ) με το γεγονος.

Ειχα να γραψω κατι σοβαροτερο απο το “Σογκουν” και τον “Ανθρωπο απο την Ατλαντιδα” απο περσι οποτε δικαιολογηστε με.

.
.
.