Παει ενας χρονος που αλλαξα νυχτερινες συνηθειες – τερμα τα ταβερνακια τα κινεζικα οι 2 γευσεις ποπκορν στα σινεμα κλπ κλπ – κατηργησα το βραδυνο σαν γευμα και βγηκα στο δρομο σαν αλλος Σπυρος Λουης.
Απλα μια βολτα γυρω απο το τετραγωνο την πρωτη μερα , γυρω απο την γειτονια την επομενη , μεχρι τον διπλανο Δημο μερικες μερες μετα και παει λεγοντας. Ειχα να περπατησω καμποσα χρονια και στην αρχη τα βρηκα σκουρα , πιαστηκα για τα καλα την πρωτη βδομαδα και ειχα πονους στους αστραγαλους για τουλαχιστον ενα μηνα , ομως το αποτελεσμα ηρθε γρηγορα (σχεδον πονηρα γρηγορα) , σταματησα να λαχανιαζω , να φοβαμαι τις ανηφορες , εκμηδενησα αποστασεις που ουτε με το αυτοκινητο δεν προσπαθουσα πριν , συμφιλιωθηκα με τα σκυλακια της περιοχης μου και γενικα ενιωσα πολυ καλα και σωματικα και ηθικα.(Σημειωνω ιδεα για μελλοντικο blog : Η (Παρα)Φυσιολογια του Τελαμωνιου Βαδισμου)
Ομως δεν μου εφτανε αυτο , καλο το νυχτοπερπατημα αλλα ουτε κοινωνικη επαφη δημιουργει (μιλαμε για το συγκεκριμενο…) , ουτε ευκαιριες για shopping therapy (λογω ωραριου) αλλα και η ελλειψη πραγματικου στοχου ειναι βασικο μειονεκτημα.
Με το μπασκετ “ξεμπλεξα” το 93 οταν στη ληξη των τελικων του NBA, η αγαπημενη μου destiny team κατεποντησθη απο εκεινον τον τυχαρπαστο Τζων Παξον…περασμενα ξεχασμενα νομιζα.
Ωσπου ενα βραδυ πριν κανα τριμηνο φορεσα μια φορμα (καμποσα νουμερα μεγαλυτερη απο την προδεκαπενταετιας) το γουρικο μου περικαρπιο Charles Barkley και μαζι με τους καλους μου συναδερφους SuperMario και Πασχαλινο (τους οποιους και ευχαριστω με την ευκαιρια) δωσαμε ξανα το παρον στους αγωνιστικους χωρους.
Στο τριμηνο που μεσολαβησε μεχρι και σημερα με εχουν φτυσει , ταπωσει , κλωτσησει , κυνηγησει , διασυρει καμια εκατοστη αντιπαλοι διαφορων κατηγοριων , απο 12χρονους κομπλεξικους μιμητες του Τζορνταν μεχρι 40χρονους βετερανους του αθληματος με ego μεγαλυτερο και απο τον Τιτανικο…δεν παραπονιεμαι , ηδη σουταρω ξανα ικανοποιητικα και το αλμα μου αυξανει μερα με τη μερα – περναω πια ανετα πανω απο διπλωμενη εφημεριδα…οσο για τα (ομορφα) περιττα μου κιλα με βοηθουν σε τυχαιες (???) συγκρουσεις…
Συγκεντρωσα λοιπον εδω 2-3 παρατηρησεις/επισημανσεις για οποιον 30αρη θελει να θυμηθει το I wanna be like Mike.
1. Ο τιτλος του Blog τα λεει ολα – “Νυχτερινη Καλαθοσφαιριση” … παιξτο βρυκολακας λοιπον , πχ τσιμπησε κατι στις 5 με 6 το απογευμα – ασχολησου με οτιδηποτε μεχρι τις 9 και κανε τη μεγαλειωδη εμφανιση στο γηπεδο γυρω στις 9 και μιση το βραδυ. Τα ηλιολουστα πρωινα με τις κοπελλες να σε θαυμαζουν καθε φορα που καρφωνεις τα εχεις δει στον υπνο σου…ξεχασε τα. Μην πιεις καθολου νερο πριν το παιχνιδι (θα το μετανιωσεις πικρα κατα τη
διαρκεια του – λεγεται και παλιδρομηση πεπτικων υγρων – οσοι το παθαινουν συχνα , οπως ο υπογραφων , ξερουν…) αλλα ουτε και μετα , ενας μικρος χυμος χωρις ζαχαρη ειναι η καλυτερη επιλογη.
2. Μην αρχισεις τα μονα και τις κοντρες. Για 3 ή και 4 βδομαδες παιξε μονος σου – σουτακια , μπασιματα ή και ρολοι. Ακουγεται υπερβολικο αλλα αν εχεις καμια 10ετια να πιασεις μπαλα θα εντυπωσιαστεις (και θα εντυπωσιασεις) με την απιστευτη αστοχια σου… Μην φερεις στο γηπεδο γυναικα και παιδια – εκτος που θα σε αποσπουν – θα βαρεθουν πολυ γρηγορα και η κρεββατομουρμουρα οπως θα θυμασαι δεν ειναι ο καλυτερος τροπος να τελειωσεις τη μερα.
3. Οταν τελικα αρχισεις να παιζεις μονα με αλλους θα συμβει το εξης – καποιοι θα σε αποκαλεσουν “Φιλε” ή “Μαστορα” (αναλογως σε ποια περιοχη ειναι το γηπεδο..χεχε) ομως καποιοι αλλοι θα σε πουν “Κυριε” , μην δειξεις εκπληκτος – κρατησε το ετσι – αν θελουν να σε βλεπουν σαν τον “Σεβασμιο Γεροντα” του γηπεδου αυτο θα βγει και στο παιχνιδι , θα σε μαρκαρουν πιο χαλαρα οποτε θα παιξεις πιο ανετα. Γενικα , μαρκαρε τον πιο αδυναμο παιχτη των αντιπαλων σου , μην κανεις παιχνιδι ρακετας – ασε τους πιο γυμνασμενους να σφαζονται κατω απο το καλαθι – παιξε περιφερειακα , βλεπε γηπεδο και δωσε καλες πασσες – θα εκτιμηθει απο τους συμπαικτες σου να εισαι σιγουρος. Θυμησου οτι βρισκεσαι εκει για απολυτα προσωπικους σου λογους. Δεν χρειαζονται νευρα και προστριβες με κανεναν. Εχε παντως υποψη σου οτι οι μικροτεροι σε ηλικια παικτες αντεχουν στα πιεστικα μαρκαρισματα ενω οι “βετερανοι” ζητουν φαουλ πριν ακομα γινει … 😉
4. Δεν βρισκομαστε στο 1988 , το επιπεδο στα ανοιχτα γηπεδα ειναι πολυ χαμηλο (δυστυχως για το αθλημα – ευτυχως για σενα) οποτε μην φοβηθεις κανεναν. Οσο περναει ο καιρος και θα παιζεις καλυτερα θα δεις οτι δεν υπαρχουν αχτυπητοι παιχτες οπως παλια. Μια που το φερε η κουβεντα μου κανει εντυπωση που βλεπω πολλα παρατημενα ανοιχτα γηπεδα , σε κα